Franse Discipline

Je hoort wel eens van die verhalen over mensen die naar één of ander oord of aziatisch land gaan, zich bekeren tot het buddhisme of hindoeïsme of shaivisme (of whatever die mensen aanhangen) en er een hele nieuwe levenstijl op na houden.
Een levenstijl waar ze zich beter bij voelen, gezonder en meer ontspannen.
Nou zo voel ik me hier ook, in Frankrijk.
In Nederland was mijn leven toch best wel routine.
Naar school, na school hockeyen, in het weekend uitgaan.
Als ik nu niet in Frankrijk zat, had het er zo uitgezien. Week in, week uit.
Hier leef ik totaal anders. Ik doe dingen omdat ik er zin in heb,
of omdat ik weet dat ik er later wat aan heb.
Voor ik vertrok keek ik nog wel eens tijden achter elkaar TV.
Nu kan ik me dat niet meer voorstellen; aan het eind van de dag heb je namelijk niks.
Je hebt niets gedaan, niets geleerd, geen plezier gehad. (behalve als je dan Sopranos of South Park hebt gekeken natuurlijk! )
In plaats daarvan maak ik nu huiswerk, ruim ik mijn kamer op, help ik met koken, lees ik een boek, ga ik hardlopen, doe ik boodschappen met Véronique..
En ik vind het heerlijk. Je moet er gewoon zin voor maken. Ja zo worden die Fransen opgevoed. Met discipline en nut.
En wat een fijne gewoontes ze daardoor hebben.
In de les doen ze gewoon hun best, echt hun best, zoals wij dat in nederland niet kennen.
Elke les hebben ze hun schrift, boek, map, rode, blauwe en groene pen naast zich liggen,
een lineaal een potlood en een gum. En dan beginnen ze met noteren wat de prof zegt,
het hele uur door.
Heerlijk niet? Waarom doen wij dat niet? Ik bedoel, we moeten toch het hele uur in het lokaal doorbrengen, met een prof die ons genoeg informatie te verschaffen heeft, dus waarom profiteren we daar niet van?

Maar ook in het weekend zijn ze fantastisch gedisciplineerd; zaterdagochtend eerst huiswerk maken voor ze naar vrienden gaan, zondagmiddag is huiswerk maken voor de nieuwe week.
Waarom zou je ook je ertegen verzetten en het niet maken of het uistellen? Dan heb je alleen jezelf ermee.. Dan denk je op het proefwerk had ik maar wat gedaan. Of je zit op het terras en hebt je hoofd bij wat je eigenlijk allemaal aan huiswerk zou moeten doen.

maar ook het feit dat het elk weekend wel kerst lijkt. Dan brunchen we met familie of vrienden met een viergangen-menu en rode wijn. Heerlijk toch, waarom bedenken wij nederlanders dat niet? waarom moeten wij een excuus hebben; kerst of pasen.

Zoveel dingen die zo makkelijk lijken, slaan wij gewoon over. Ik zit in de bus naar school, iedereen die op de bus stapt wordt vriendelijk begroet met Hallo, hoe gaat het? door alle passagiers en de buschauffeur. Iedereen die uitstapt wordt vriendelijk een goede dag gewenst. De buschauffeur wordt bedankt en een fijne dag gewenst. Zo makkelijk en zo fijn.
Ook dat zoenen is zo verkeerd nog niet. Wanneer wij iemand zien is het een knikje, een glimlach of een zwaai. De desinteresse. Hoeveel moeite is het nog helemaal om iemand op iedere wang een kus te drukken, hallo te zeggen en vragen hoe het vandaag met diegene gaat. Een beetje beleefdheid is echt niet verkeerd.

En dan heb je nog het eeuwige klagen.
Altijd maar dat gezeur. Alles benoemen:
Ik heb het koud, ik heb het warm, ik heb zoveel te doen, ik ben moe,
ik heb geen zin, ik moet plassen.
En waarom? Het wordt er daardoor niet beter op. Ik denk zelfs dat je de negatieve sfeer vergroot door het te benoemen.
Die fransen die hoor je nooit, die doen het gewoon!

Dus lieve Nederlanders, laten wij een voorbeeld nemen aan die Fransen
en ons wat discipline aanmeten.

PS. Mochten jullie nu beledigd zijn omdat jullie die franse discipline wel bezitten, dan was deze preek alleen aan mezelf gericht.

Au revoir mes chers amis.
Joyeux Noel, bonne année et a bientot!